HISTORIA WSD

„W świętości i w nauce” – hasło WSD

3 października 1897 r. przybyli do Wrocławia (Karłowic) pierwsi studenci franciszkańscy z Prowincji św. Krzyża w Saksonii (Niemcy). Wysoki poziom kadry profesorskiej, jak również możliwość uczęszczania na Uniwersytet Wrocławski sprawiły, że w okresie przedwojennym ANTONIANUM miało charakter międzynarodowy. Do 1939 r. studiowali w nim zakonnicy z Niemiec, Polski, Austrii, Chorwacji, Węgier i Litwy, a od 1934 r. także dwaj klerycy z Meksyku, którzy we Wrocławiu otrzymali święcenia. Wszystkich studentów, którzy w latach 1897-1939 ukończyli studium, było 295.Po II wojnie światowej, we wrześniu 1947 r. seminarium wznowiło swoją działalność.

Aula WSD

Z systematycznie przygotowywanej kadry profesorskiej na uczelniach zagranicznych i polskich, wielu podejmowało i podejmuje wykłady na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, Uniwersytetach Wrocławskim i Opolskim, na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu i Legnicy, w seminariach duchownych Katowic, Legnicy i Wronek, jak również za granicą – w rzymskim Papieskim Uniwersytecie „Antonianum” i jerozolimskim Studium Biblijnym. Od 1993 roku profesorowie publikują artykuły ze swoich specjalizacji w zeszytach naukowych „Quaestiones Selectae”, których wydawcą jest Wyższe Seminarium Duchowne.

Kaplica WSD p.w. stygmatów św. Franciszka

W okresie powojennym w ANTONIANUM studiowało już prawie trzystu alumnów. Z racji politycznych w latach 1954-1997 uczelnia funkcjonowała w Kłodzku. Od 3 lipca 1993 r. jest afiliowana do Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu, na którym alumni uzyskują pełne wykształcenie akademickie. W zakresie formacji i studiów seminarium franciszkańskie kieruje się własnym programem, który uwzględnia wymogi prawa kościelnego, zakonnego i warunki wynikające z umowy z Papieskim Wydziałem Teologicznym.

PATRON WSD

Przyjacielu serdeczny Dzieciątka Jezus – módl się za nami…

Św. Antoni – właśc. Fernando Martins de Bulhões (ur. 1195 w Lizbonie, zm. 13 czerwca 1231 w Arcelli k. Padwy) – Pochodził z bogatej, szanowanej rodziny. Ochrzczono go imieniem Ferdynand. Przed 20 r.ż. wstąpił do zakonu Kanoników Regularnych św. Augustyna. Studiował dzieła klasyków łacińskich i święte księgi. Ponieważ ciągłe wizyty krewnych utrudniały mu skupienie się na nauce, poprosił przełożonych o przeniesienie do Opactwa Świętego Krzyża w Coimbrze (ówczesnej stolicy Portugalii). W 1219 otrzymał święcenia kapłańskie. Kiedyś przez przypadek poznał pięciu franciszkanów podążających do Maroka aby nauczać muzułmanów. Ferdynand był pod wrażeniem ich prostego, ubogiego, ale jakże pogodnego stylu życia. Rok później otrzymał wieści, że zginęli oni śmiercią męczeńską.

W 1220 opuścił zakon kanoników regularnych św. Augustyna i wstąpił do zakonu franciszkanów (Zakon Braci Mniejszych) z nadzieją wyjazdu na misje do Maroka i poniesienia tam śmierci męczeńskiej za głoszenie Ewangelii. W zakonie franciszkańskim przyjął imię Antoni i rozpoczął studiowanie myśli św. Franciszka, Pisma Świętego, udzielał się w pracy duszpasterskiej i kaznodziejskiej. Jego kazania stały się sławne. Szczególny dar wymowy gromadził przy nim wielkie tłumy.

Wkrótce wyruszył do Maroka, aby tam nauczać. Jednak choroba nie pozwoliła mu kontynuować podróży. Podjął pracę w przytułku dla ubogich w pobliżu Forlì we Włoszech. Następnie przełożeni wysłali go w celu głoszenia Ewangelii w Lombardii. Antoni pracował jako wykładowca na uniwersytetach w Montpellier i Tuluzie. Pracował też jako wysłannik kapituły do papieża Grzegorza IX, który nazwał jego kazania szkatułką Biblii i nakazał mu pisać kazania na dni świąt. 30 maja 1227 mianowano go prowincjałem obszaru Emilia-Romania. Przez trzy kolejne lata Antoni pisał kazania niedzielne. W czerwcu 1230 papież zwolnił go z tych obowiązków. Antoni osiadł w klasztorze Świętej Marii w Padwie. Następnego roku ciężko zachorował na puchlinę wodną i zmarł mając 36 lat.

Za życia zwano go młotem na heretyków. Był jednym z najbardziej cenionych kaznodziei XIII w.; elokwentny, ze świetną pamięcią, szeroką wiedzą i silnym, czystym głosem.

Bazylika Świętego w Padwie

Pewnej nocy Dzieciątko Jezus nawiedziło Antoniego i ucałowało go zapewniając o miłości Boga. Z tej przyczyny święty jest przedstawiany z małym Jezusem z Nazaretu na ręku.

Grób św. Antoniego